Yorulunca Söylenen

Bir şiirin peşine düşmek zor. Sadece ona ayrılmış bir zaman istiyor. Sadece şiiri ve şiire bağlı hususiyetleri düşünecek bir alan... Bu zamanı da bu alanı da bulmak güç. Şimdilik böyle. Bir kenara not ettiğim mısralar üzerinde çalışılmayı bekliyor. Şiir kendisine yaklaşmamızı ve onu kurcalamamızı istiyor. Şiir muhatabına karşı bu türlü bir beklenti ve istek içindeyken ona istediğini vermek, küstürmemek gerekiyor. Hayatımın belli dönemlerinde bu bağlamda bir birikme hali yaşıyorum. Öyle, çoğu zaman şiirin hayattan beslenen tarafları var. Mesele, olup bitenlere karşı şiirin istediği pencereden bakabilmek... Bunun için o ruhu kaybetmemek gerekir. Nasıl bir ruh? Yolun ortasındaki taşa karşı kayıtsız kalmayan, onu kenara çekmesini bilen bir ruh. Yirmi dört saatlik gündemlerden, konulardan kaçarak bir çiçeğin üzerinde taşıdığı güzelliğe sığınan bir ruh. Yorulduğumuzda yanında soluklandığımız, tazelendiğimiz, yeniden diyebilecek gücü hissettiğimiz sevgilinin kıymetini bilen bir ruh.