Sanki Dün Gibi

Geçtiğimiz hafta birkaç aydır sesini duymadığım bir dostum aradı. Heyecan duyarak telefonunu yanıtladım. Hayatlarımızdan, yaşadıklarımızdan, sevinçlerimizden, canımızı sıkan şeylerden, umut ettiğimiz gelecekten ve tabii şiirden konuştuk. Bir saate yakın süren görüşmemizin önemli bir kısmı şiir üzerineydi. Yeni bir şiir yazdığını ve okumak istediğini söyleyince çok mutlu oldum. Ardından şiir üzerine konuşmalarımız derinleşti. Yürüdüğümüz yolu, yolda dikkatimizi çeken insanları ve olayları, içimizde ve dışımızda kalanları anlattık birbirimize.

Şiir, şairden sürekli ilgi isteyen, kendisi üzerine kafa yorulması, emek verilmesi ve uğraşılması gereken bir alandır. Şairin hayatı şiirin dışındaki olay ve durumlarla dolmaya başladığı zaman şiir şairin elinden kaçmaya başlar. Bu bakımdan şiiri elimizde tutmak istiyorsak başta şiir olmak üzere güzel sanatlar ile meşguliyetimizi artırmak gerekir. Şairin şiir ile olan irtibatı ve teması arttığı sürece verimleri de artacaktır. Bu anlamda şiir, şairin gündeminde daima birinci sırada olmayı ister. Eğer şiirden başkaca unsurlar şairin gündeminde şiirden önce gelirse o zaman şairin ortaya koyduğu verim de düşecektir. Bu bağlamda disiplin edebi bir disiplin içerisinde olmak şarttır.

Uzun süren bu telefon görüşmesinin ardından kendimi bir takım duygular içerisinde buldum. Zaman kavramını düşündüm sonra. Daha dün gibi hatırladığım, kısa bir zaman önceymiş gibi gelen pek çok hatıranın üzerinden yılların geçtiğini anladım. Hatırıma düşen pek çok şeyin üzerinden yıllar geçmiş olmasına karşın neden daha dün yaşanmış gibi hissediyordum. Böyle hissedişimin bir sebebi olmalı. Bana göre sebep şu: Bir araya geldiğimiz zaman ortaya çıkan o heyecanı bugün de kalbimiz de duyuyor olmamız. Yaşanan olaylar ve durumlar insan üzerinde bıraktığı etki onun bu hatırlayışında etkili. Derinlik bu noktada başlıyor.