Bir Yol Hikâyesi

Yolculukları severim, haliyle yolda olmayı ve yolları da... Neşet Ertaş'ın Yolcu isimli türküsünü de çok severim. Daha önce sizlere bahsetmiş olmalıyım. Ev ile iş arasındaki uzaklık aşağı yukarı yüz kilometre olunca, işe gidip geldiğim toplam süre iki buçuk - üç saati buluyor. Her gün tekrar ettiğim bu iş yolculuğu başlarda yoruyordu. Fiziksel bir yorgunluktan söz ediyorum. Eve geldiğim zaman biraz dinlenme ve akşam yemeği ile birlikte saat hemen sekize ulaşıyor, akşam yemeği ile birlikte üzerime bir ağırlık çöküyordu. Derken gün bitiyordu. Fakat vücudum bir ay içerisinde bu duruma alıştı. Vücudumun bu duruma alışmasının iki nedeni vardı. Öncelikli nedeni yolun başında ve yolun sonunda ruhen hissetmiş olduğum manevi doyum... Sonraki nedeni vücudumun bu yolculuklara uyum sağlayıp, adapte olabilmesi... Bana göre öncelikle ifade ettiğim şey çok önemli. Gidilen yolu, tırmanılan yokuşu, yolda ve yolun sonunda karşılaşılan zorlukları daha kolay kılan şey; yolun başında Allah'a emanet ettiğin, yolun sonunda Allah'a şükrettiğin şeyleri kucaklayabilmektir. Yolculuklar içinde türlü türlü yol barındırır. Yolculuklarımız boyunca bizi hedefe ulaştıracağını düşündüğümüz yolları tercih eder, kararlarımızı bu şekilde veririz. Bir bakıma gidilen yolu şekillendiren, o yola bir isim veren yolculuğun sonunda varılan hedef değil midir?

Ömür dediğimiz hikâye burada başlıyor. Yolculuk olarak ifade ettiğim durum bir yerden bir yere ulaşmaktan daha çok; dünyaya gözlerimi açtığım ândan ahirete gözlerimi açtığım âna kadar yürüdüğüm yol değil de nedir? Bu yolculukta gelip geçtiğim yollardan bazıları yokuş aşağı oldu, nasip diye nitelediğim şey sanki kendi kendine yuvarlandı da önüme geldi. Bazı yollar ise yokuş yukarı oldu, o yolları terleye terleye tırmandım. Her insan gibi... Dünyadaki bütün insanlar gibi, hepimizin isimleri farklı farklı olsa da, aslında temelde gizli bir isimle adaşız. Yazının tam burasında, aklıma İsmet Özel'in Sebeb-i Telif başlıklı şiiri geliyor. Çok sevdiğim bir şiir, bana göre bir hayat okuması. Bu dünyaya verdiğimiz kıymeti sorgulatan bir eser.

diyorum hepimizin bir gizli adı olsa gerek

belki çocuk ve ihtiyar, belki kadın ve erkek

hepimiz, herbirimiz gizli bir isimle adaşız

İsmet Özel, Sebeb-i Telif

Şiirin paylaştığım bu mısralarından kuvvet alıyorum. Bu kuvvet ile şiiri okumaya devam ediyorum. Şiir şu üç mısra ile bitiyor. "belki dilimi çözer,aşkımı başlatırım / aşk yazılmamış olsa bile adımın üzerine / adımı aşkın üstüne kendim yazarım." İsmet Özel'in Sebeb-i Telif'inden sonra aklıma Yunus Emre'nin şu mısraı düştü. "Gurbetlik ile bizi salan var."

Bu dünya gurbetlikten başka nedir ki?

Gurbeti kolay kılan şey, gurbetlikte bir eli tutabilmek, bir nefese sarılabilmektir. Dünya o zaman güzel bir yer olur. Gurbet adını verdiğimiz bu il, hedefe ulaşırken soluklandığımız güzel bahçelerden bir bahçe olur. Siz yeter ki gurbetinizi kolay kılacak o eli  bulun ve tutun, siz yeter ki gurbetliğinizi sizden alacak o nefesi bulun ve sarılın. Çünkü bu dünyadan geçerken, bu gurbet ilden göçerken yüzümüzde bir tebessüm olsun istiyorsak, bunun başka yolu yok. Şairin dediği gibi, madem hepimiz gizli bir isimli birbirimize adaşız, madem hepimizin yazgısı ortak ve bir gurbet ile salınmışız, bir durup düşünelim. Hikaye ne zaman bitecek bilmiyoruz. Yol nerede sona erecek bilmiyoruz. Karşımızda görünen o güzel diyara kolaylıkla mı yoksa zorlukla mı ulaşacağız, bunu bilmiyoruz. Karşımızda görünen o güzel diyarı içimizde taşıdığımızı hatırlarsak, güzele güzellikle ulaşırsak, yorulduğumuz ile kalmayız. O vakit nasip dediğimiz şey kendi kendine yuvarlanarak ayağımıza gelir.