Vida

varılacak yer yok bu dünyada
yok ne yaptıysam yanlış, neye koştuysam yalan
kesip biçtiğim kumaş oturmuyor üzerime
içimi soğutmuyor dökündüğüm su, gördüğüm yüz, aldığım merhaba
yağmur aynı yere çiseliyor hep, rüzgar aynı yeri kurcalıyor yüzümde
yüzüm, itimat vermiyor çek senet tüccarlarına.
onu aynalardan, onu derin kışlardan, gecekondulardan geçiriyorum
pusulalardan, sandıklardan, şam’dan ve bağdat’tan.
utancımı koynuma alıyorum, koynumda genişleyen bir kış
içimi bekle, esirge, utancıma temiz örtüler giydir, beni sarıp sarmala
tanrım! demokrat varlığımı bağışla.

çağdaş bir günaydın oluyor her sabah, medenî bir kahvaltı sonra
bush’a ve obama’ya sövdüğüm gibi trump’a da sövüyorum
meâlen okuyorum olup biten şeyleri
boğaza sürülen lokma susturmamalı dilimin ucunda bekleyeni
oysa hepimiz cesuruz toprağın önünde, hepimiz çıplak ve ısrarlı
kirli bir bâkirliği kovalıyoruz.

pat pat vuruyor kan büyük banknotlar arasında
işte işte uğruna ölünen patronlar
çalış ve öl, biraz yemek biraz kahkaha

bir suç işle şimdi, makinalara karşı, bankalara, gazetelere karşı
bir suç işle, ceplerindeki tohumu savur toprağa
fırlayarak uykundan, kendini işgal ederek, sahici yumruklarla
asfaltlardan değil, dağ yollarından, ırmaklardan, kaynayan potinlerinle
koş şimdi, cüretkâr ölümlerle koş sana kucak açan tom amcana
örgütle kalbini kafire karşı
çıkar boynundaki kravatları, o vidayı oynat yerinden
kalmasın hiç tereddüt tetiği çekerken.

kanayan bir çocukluktum şunun şurasında
gazetelerde ve köşe başlarında bir yerim olmayacak
kuşandığım kılıçla, altını çizdiğim cümleyle, gözüme sürdüğüm gurbetle
daha koyu, daha çıplak şarkılarla bilineceğim, eve döneceğim bir gün
çünkü varılacak yer yok bu dünyada.

Eyüp Aktuğ
Aşkar Dergisi, Temmuz - Ağustos - Eylül 2017, Sayı 43