Kırılsın Arada Ne Varsa

kan aktığında, atlar çatladığında bu sonsuz koşuda
artık ipek bir uzaklıktır dün sığınağı.

bir kışın lapa lapa dökülmesidir üzerime, tedbirsiz bir acıdır tenimde gezinen anı
koynumdaki karaltıdır o, beni sarhoşlayan uygunsuz sokaklardan yollardan geçiren
avuçlarındaki şeffaflıktır, kâfi gelir akıp gideni durdurmaya.

gün akşam, kahır göğsüme yaslanır durur
akşam ki iki defa gurbet, bıçaktır gün
iyi bilensin bu bıçak, sıyırsın parmaklarımdan saçlarını
içime eri, damarlanan gençliğime hıncıma sen yerleş
ama sen yabancı bir göz taşırsın yüzüme, adıma bitişmeyen bir dil
tütünü her okşayışımda koynumu yakmasın orada birileri.
insan nerenin meşhurudur bilmiyorum
dünya beni seninle azaltıyor, boşluk bırakmadan
baştan ayağa azaltıyor, uyusam uyansam hiç boşluk bırakmadan
ne olur sanki.

uygunsuz kelimeler geçirdim içimden, içim garip, içim bir başka
sana kendimi bir başkası olmadan uzattım, karanlığımı seyreltmeden
kelime atlamadan, hiçbir harfi yutmadan girdim ırmağına
ben boz bulanık bakışlarımı suvarırım sen buna tarifsiz gülersin.
seyiren dudaklarıma alnını ekledim, aklımın bir köşesinde atlar çatlarken
el yordamıyla tanırım düştüğüm ateşi
dünya söndürmedi içimdeki yaşamak yangınını
dünya dönse de ben durmak fiilindeyim.
senden öteye yol var mı, ucu sana dokunmayan gün
bir yol bulunur mu, bir yolu vardır
olmalıdır.

kendimi kitaba karıştırdım heves edip o sayfaya saptım
“bir daha gelmeyenler için” ithafıyla.
şarkıyı yeniden, o sokağı yeniden koştum
şimdi uzansın yüzüm yağmura, şimdi kapıyı kim açsın
şimdi kapı tanısın beni içine alsın bir şey sormadan
şimdi kırılsın uzaklık, kırılsın arada ne varsa.

Eyüp Aktuğ
Aşkar Dergisi, Ocak - Şubat - Mart 2017, Sayı 41